De Droomvrouw 2

De intentie van de roofvogelworkshop was: vleugels uitslaan, jezelf neerzetten. Ik liep naar de woestijnbuizerd. Ze zag er nogal scherpzinnig uit. Ze was niet de makkelijkste. Ze zou zich geen seconde laten misleiden. Authenticiteit to the max was geboden.

Ik zakte op mijn knieën en vrijwel meteen was daar de angst. Ik geloof niet dat ik zo bang was voor die vogel, al had ze flinke klauwen en een scherpe snavel. En eigenlijk had ik even geen idee waarom ik me zo voelde; verlamd bijna. Er waren twee mogelijkheden. 1) Ik zat voor een groep mensen (en ja, groepsangst is een thema); 2) ik stond op het punt mijn vleugels uit te slaan, De Droomvrouw te publiceren - mezelf te laten zien in alles - en dat veroorzaakte een paniekaanval (ook heel plausibel).

Ik keek in de ogen van de woestijnbuizerd. Ze knipperde nerveus. Ik sloot even mijn ogen, zakte in mijn bekken, maakte contact met de angst, stak mijn hand uit. Zei: ‘Ga zitten.’ En ze kwam.

Ik schoot terplekke vol. Dat beest deed gewoon wat ik wilde, terwijl ik me toch niet al te best voelde; bang en daardoor ook een soort minderwaardig. Maar zij vond het prima. Ook toen ik niet meer kon stoppen met janken. Wat ik ook was op dat moment; het was blijkbaar echt, en dat was voldoende. Ze was bereid het contact aan te gaan.

De Droomvrouw ligt op dit moment ter beoordeling bij de uitgever. Op de Facebookpagina post ik over alle ontwikkelingen. Door te liken blijf je op de hoogte. www.facebook.com/hermelijnsimonevandermeijden

De Droomvrouw

Mijn boek is af. De Droomvrouw heet het. Het ligt al een paar weken bij de uitgever. Ze heeft nog niet gereageerd. Ze is op vakantie. Het duurt best lang. De angst zet dan ook regelmatig op: het wordt afgewezen… Niemand zit hierop te wachten… Dat was een heel jaar werk voor niets…


Dit weekend deed ik een roofvogelworkshop, met ongetrainde beesten. Fares Boustanji, de begeleider, zei: ‘Die vogels reageren nergens op; niet op je bewegingen of je stem. Wel op wat er vanbinnen gebeurt; op je energie. Ze willen kracht en waarachtigheid voelen.’
Het was de bedoeling dat ze op je hand gingen zitten. En er was maar één manier waarop dat lukte: als je verbonden was met je lijf, en met je intentie. Je moest ze uitnodigen. Deed je dat met helderheid en kracht, vanuit je hart, dan stapten ze van hun stok, op je handschoen. Deed je je best, vanuit je hoofd, zonder gevoel, zonder contact, dan deden ze helemaal niks. Zijn was belangrijker dan doen.


Dat is in deze fase dan ook de kunst: stevige intentie, gecombineerd met openheid; geen verwachtingen over het resultaat. Fares: ‘Met mentale kracht zet de energie vast. Het is niet de uitkomst die telt, maar de vraag.’
En dat geldt dus voor alles wat je heel graag wilt: ‘nee’ is ook een antwoord. Maar juist door die ‘nee’ te accepteren, er ruimte voor te maken, vergroot je de kans op ‘ja’. Pffft… Dat is toch hogere manifestatiekunde.
 (Die foto ziet er behoorlijk droevig uit. Dat is weer een ander verhaal.)

Info: www.rebird.eu en www.facebook.com/hermelijnsimonevandermeijden

De engel

Het was vrijdagmiddag en ik stond op de steiger. Ik wilde mijn dochter net in haar zwempakje hijsen toen hij stopte; een grote jongen, van een jaar of twintig. Hij had iets traags over zich, en zodra hij sprak kon je het horen: hij was niet helemaal van deze wereld. Zijn stem klonk ietwat monotoon en zijn taalgebruik was onalledaags, misschien zelfs hoogdravend, maar dat was hij zelf absoluut niet.

‘Weet jij waarom je kind zo gelukkig is?’ vroeg hij, zijn blik strak op me gericht.

Lichtelijk ongelovig keek ik hem aan. Nog geen vijf minuten geleden had ik mijn fiets bovenop haar laten vallen. Het hartverscheurende gehuil was maar net verstomd.

‘Waarom?’

‘Omdat de hemel openbrak bij jouw geboorte en lichtstralen naar beneden zond.’ Hij sprak in alle ernst.

Ik knipperde met mijn ogen, was even woordeloos.

‘Waarom zeg je dat?’ vroeg ik tenslotte.

Maar hij gaf geen antwoord. In plaats daarvan zei hij, met enige aandrang, alsof ik hem niet goed had gehoord:

‘Jij bent hier om de mensen liefde te brengen. Jij bent de zon in het leven van anderen.’

Ik was van mijn stuk gebracht. Uit het niets gaf deze enigszins merkwaardige jongen een antwoord op de vraag die me al maanden bezighield: ‘wie ben ik?’ Of specifieker: ‘wie ben ik, vanuit het licht bezien?’

Ik keerde me om naar mijn man, die verderop stond. ‘Hoorde je dat?’ De jongeman, die hem daarvoor niet had opgemerkt, schrok, stapte weer op zijn fiets en verdween uit het zicht.

Naderhand bedacht ik me, met spijt, dat dit misschien de enige keer was geweest dat een engel rechtstreeks tot me had gesproken. En ik had niet de moeite genomen om écht naar hem te luisteren. 

Het was stil op mijn blog, de laatste maanden. Ik heb vooral geschreven aan een nieuw boek, over energie, mezelf en het vinden van mijn stem. Dit is daaruit een fragment.

Sleeping with the dolphins

Have you ever had the experience the universe is trying to direct you to a specific place at a specific time? I do. Last week I coincidentally spent the night with dolphins. It was the result of four or five seemingly random, yet connected steps.

It was an amazing experience. As soon as we entered the Dolfinarium, the soft dolphin energy encapsulated me, filling my body with a tender and heart opening vibration. Then, while in meditation, the deep, dark, strong pulsation of another species - the walrus – joined the gentle frequency. This was utterly grounding. I don’t remember ever feeling so connected: to the earth, a group of others and myself at the same time.

Sleeping next to the basin was a blessing. For years my body was unable to handle all the changes I went through. I have often felt lightheaded and disconnected. As a result I suffered from sleeping problems. Not this time. I slept like a log.

I woke up early. The dolphins were playing right next to me, making their high-pitched and otherworldly sounds. Sunlight shone on their graceful bodies. I rose joyfully and with a light, open heart. My mind was very sharp.

Looking back it felt like a healing. As if the creatures helped my brain to finally adjust to the higher frequency I so long have been working towards, balancing left and right, masculine and feminine. Yesterday my feely husband commented: ‘You have been shifting back and forth between lower and higher frequencies for years. It’s like you finally moved into new territory. Your energy has definitely stabilized since you went there.’

I would totally recommend a pajama party with dolphins. Manuela van der Knaap facilitates meditations and sleepovers at the Dolfinarium in Harderwijk. (Sometimes with children, from age 7.) Next sessions will be on 31 May and 29 June. More information: www.inzichten.com. 

Get real, get ayni

In the teachings of the paqo’s (Peruvian shamans), ‘ayni’ is very important. You have to live in ayni. Ayni means ‘sacred reciprocity’, it means living in right relationship to Pachamama (Mother Earth) and yourself. Being in ayni is being connected with your center, and melting with your soul. It means balance between giving and taking. It has to do with love, respect, gratitude and exchange of energy. So if you take something from Pachamama you give her something in return. The paqo’s don’t waste food, and give thanks to Pachamama for all she offers, because maintaining the balance is in their nature.

In most parts of the world we don’t live in ayni, at all. We take and throw out our waste. We lost the connection with the living earth beneath our feet. This morning I went on one of my garbage trips, picking up plastic bottles, cans and cigarette boxes, honoring Mother Earth. It made me feel really good, so I guess that was her way of thanking me. I wonder if this is how ayni feels: grateful, soft, and openhearted?

According to the paqo’s ayni is living in alignment with reality. I wish everybody would get real, and get ayni. I wish ayni were a Dutch, German, Spanish, Chinese, Russian and an English word. I wish ayni for the planet and ayni for our souls.

More paqo teachings you’ll find in ‘The Path of the Energetic Mystic; A Key to Open Your Heart’, by Inge Teunissen and Dennis Alejo Mango.

Coming home

‘Why did you sign up for this training?’,  asks the Peruvian shaman. I have been asking myself that precise question for a while now, and I am not exactly sure, so my answer comes as a surprise: ‘I want to connect to the source. It’s sometimes so hard to stay linked to the world of living energy… We don’t learn to be in touch with mother earth and the cosmos.’

I start crying, unexpectedly. I can’t stop. I didn’t realize how much I missed the connection: ‘There is such a strong pull from society not to go there, to discard other dimensions. So I do not always manage to trust, believe and know my experience is true.’

Don Claudio looks at me, filled with compassion. I feel the vibration of his energy field. It’s so natural; feels like home. He says: ‘Your soul talked to me this morning. We understand how difficult it can be to grow up in a different paradigm. The fear to be who you truly are is great. We’ll help you develop your seed.’ On leaving the room I feel such a great sense of relief.

So, that happened last week, and since then I am peaceful and more connected to my heart, others and reality. It is as if my field has picked up on a new frequency; the very subtle and deep vibration of the Big Mother. There is such a comfort in that.

For information about this training of the heart (in the Netherlands and Sweden), go to www.incasjamanisme.nl. 

Life changer

The wheel of life or medicine wheel is an old pattern, used in many traditions, from shamans to magicians, to manifest desires and gaining insights in issues hidden deep inside. I often apply it in rituals; others utilize it in coaching sessions. Recently I worked my way through the wheel twice, in a Symbol Process and a Mandala. The first was a small-scale representation of my life, with small objects symbolizing important values. The second was a big circle filled with natural materials, where I physically moved through, like in family constellations.  

The wheel brings together the different aspects of human existence: the physical, emotional, mental and spiritual. It also reveals deeper meaning through direct experience: you do not just get to see what certain aspects in your life mean, you feel, know, touch upon levels of truth your usually unaware of, and at the same time frozen energy is melted to make room for new possibilities.

In both processes I worked on trust. The subject seems to be at the base of all my issues: can I for example make physical health a priority, before moving on to new projects? 

After the processes some pretty great changes took place, and, like in healings, I couldn’t exactly pinpoint what made the difference: was it the wheels, was it the liver cleanse, the healing I received, one of my own rituals, or all of the above? It doesn’t really matter, yet: I have been sleeping great, for the first time in years; I am feeling more at ease; I am fighting less with my husband, and I started writing a new book.

Want to do a Symbol Process? See Daniëlle Doeve at www.hartskracht.nl. For the big Mandala’s (inside or outside in nature) contact Bastiaan Serlé: serlay@xs4all.nl.