De engel

Het was vrijdagmiddag en ik stond op de steiger. Ik wilde mijn dochter net in haar zwempakje hijsen toen hij stopte; een grote jongen, van een jaar of twintig. Hij had iets traags over zich, en zodra hij sprak kon je het horen: hij was niet helemaal van deze wereld. Zijn stem klonk ietwat monotoon en zijn taalgebruik was onalledaags, misschien zelfs hoogdravend, maar dat was hij zelf absoluut niet.

‘Weet jij waarom je kind zo gelukkig is?’ vroeg hij, zijn blik strak op me gericht.

Lichtelijk ongelovig keek ik hem aan. Nog geen vijf minuten geleden had ik mijn fiets bovenop haar laten vallen. Het hartverscheurende gehuil was maar net verstomd.

‘Waarom?’

‘Omdat de hemel openbrak bij jouw geboorte en lichtstralen naar beneden zond.’ Hij sprak in alle ernst.

Ik knipperde met mijn ogen, was even woordeloos.

‘Waarom zeg je dat?’ vroeg ik tenslotte.

Maar hij gaf geen antwoord. In plaats daarvan zei hij, met enige aandrang, alsof ik hem niet goed had gehoord:

‘Jij bent hier om de mensen liefde te brengen. Jij bent de zon in het leven van anderen.’

Ik was van mijn stuk gebracht. Uit het niets gaf deze enigszins merkwaardige jongen een antwoord op de vraag die me al maanden bezighield: ‘wie ben ik?’ Of specifieker: ‘wie ben ik, vanuit het licht bezien?’

Ik keerde me om naar mijn man, die verderop stond. ‘Hoorde je dat?’ De jongeman, die hem daarvoor niet had opgemerkt, schrok, stapte weer op zijn fiets en verdween uit het zicht.

Naderhand bedacht ik me, met spijt, dat dit misschien de enige keer was geweest dat een engel rechtstreeks tot me had gesproken. En ik had niet de moeite genomen om écht naar hem te luisteren. 

Het was stil op mijn blog, de laatste maanden. Ik heb vooral geschreven aan een nieuw boek, over energie, mezelf en het vinden van mijn stem. Dit is daaruit een fragment.

Sleeping with the dolphins

Have you ever had the experience the universe is trying to direct you to a specific place at a specific time? I do. Last week I coincidentally spent the night with dolphins. It was the result of four or five seemingly random, yet connected steps.

It was an amazing experience. As soon as we entered the Dolfinarium, the soft dolphin energy encapsulated me, filling my body with a tender and heart opening vibration. Then, while in meditation, the deep, dark, strong pulsation of another species - the walrus – joined the gentle frequency. This was utterly grounding. I don’t remember ever feeling so connected: to the earth, a group of others and myself at the same time.

Sleeping next to the basin was a blessing. For years my body was unable to handle all the changes I went through. I have often felt lightheaded and disconnected. As a result I suffered from sleeping problems. Not this time. I slept like a log.

I woke up early. The dolphins were playing right next to me, making their high-pitched and otherworldly sounds. Sunlight shone on their graceful bodies. I rose joyfully and with a light, open heart. My mind was very sharp.

Looking back it felt like a healing. As if the creatures helped my brain to finally adjust to the higher frequency I so long have been working towards, balancing left and right, masculine and feminine. Yesterday my feely husband commented: ‘You have been shifting back and forth between lower and higher frequencies for years. It’s like you finally moved into new territory. Your energy has definitely stabilized since you went there.’

I would totally recommend a pajama party with dolphins. Manuela van der Knaap facilitates meditations and sleepovers at the Dolfinarium in Harderwijk. (Sometimes with children, from age 7.) Next sessions will be on 31 May and 29 June. More information: www.inzichten.com. 

Get real, get ayni

In the teachings of the paqo’s (Peruvian shamans), ‘ayni’ is very important. You have to live in ayni. Ayni means ‘sacred reciprocity’, it means living in right relationship to Pachamama (Mother Earth) and yourself. Being in ayni is being connected with your center, and melting with your soul. It means balance between giving and taking. It has to do with love, respect, gratitude and exchange of energy. So if you take something from Pachamama you give her something in return. The paqo’s don’t waste food, and give thanks to Pachamama for all she offers, because maintaining the balance is in their nature.

In most parts of the world we don’t live in ayni, at all. We take and throw out our waste. We lost the connection with the living earth beneath our feet. This morning I went on one of my garbage trips, picking up plastic bottles, cans and cigarette boxes, honoring Mother Earth. It made me feel really good, so I guess that was her way of thanking me. I wonder if this is how ayni feels: grateful, soft, and openhearted?

According to the paqo’s ayni is living in alignment with reality. I wish everybody would get real, and get ayni. I wish ayni were a Dutch, German, Spanish, Chinese, Russian and an English word. I wish ayni for the planet and ayni for our souls.

More paqo teachings you’ll find in ‘The Path of the Energetic Mystic; A Key to Open Your Heart’, by Inge Teunissen and Dennis Alejo Mango.

Coming home

‘Why did you sign up for this training?’,  asks the Peruvian shaman. I have been asking myself that precise question for a while now, and I am not exactly sure, so my answer comes as a surprise: ‘I want to connect to the source. It’s sometimes so hard to stay linked to the world of living energy… We don’t learn to be in touch with mother earth and the cosmos.’

I start crying, unexpectedly. I can’t stop. I didn’t realize how much I missed the connection: ‘There is such a strong pull from society not to go there, to discard other dimensions. So I do not always manage to trust, believe and know my experience is true.’

Don Claudio looks at me, filled with compassion. I feel the vibration of his energy field. It’s so natural; feels like home. He says: ‘Your soul talked to me this morning. We understand how difficult it can be to grow up in a different paradigm. The fear to be who you truly are is great. We’ll help you develop your seed.’ On leaving the room I feel such a great sense of relief.

So, that happened last week, and since then I am peaceful and more connected to my heart, others and reality. It is as if my field has picked up on a new frequency; the very subtle and deep vibration of the Big Mother. There is such a comfort in that.

For information about this training of the heart (in the Netherlands and Sweden), go to www.incasjamanisme.nl. 

Life changer

The wheel of life or medicine wheel is an old pattern, used in many traditions, from shamans to magicians, to manifest desires and gaining insights in issues hidden deep inside. I often apply it in rituals; others utilize it in coaching sessions. Recently I worked my way through the wheel twice, in a Symbol Process and a Mandala. The first was a small-scale representation of my life, with small objects symbolizing important values. The second was a big circle filled with natural materials, where I physically moved through, like in family constellations.  

The wheel brings together the different aspects of human existence: the physical, emotional, mental and spiritual. It also reveals deeper meaning through direct experience: you do not just get to see what certain aspects in your life mean, you feel, know, touch upon levels of truth your usually unaware of, and at the same time frozen energy is melted to make room for new possibilities.

In both processes I worked on trust. The subject seems to be at the base of all my issues: can I for example make physical health a priority, before moving on to new projects? 

After the processes some pretty great changes took place, and, like in healings, I couldn’t exactly pinpoint what made the difference: was it the wheels, was it the liver cleanse, the healing I received, one of my own rituals, or all of the above? It doesn’t really matter, yet: I have been sleeping great, for the first time in years; I am feeling more at ease; I am fighting less with my husband, and I started writing a new book.

Want to do a Symbol Process? See Daniëlle Doeve at www.hartskracht.nl. For the big Mandala’s (inside or outside in nature) contact Bastiaan Serlé: serlay@xs4all.nl.

Redressiehelmpje?

‘Ze heeft wel een erg plat achterhoofd’, zei de mevrouw van het Consultatiebureau. ‘Je kunt een redressiehelmpje overwegen.’ Ik keek naar het hoofd van mijn dochter. Het was inderdaad nogal plat, en dat niet alleen, het was scheef, en stulpte uit aan de rechterkant. Met haar grote ogen had ze iets van een buitenaards wezentje. Heel mooi was het niet, maar een redressiehelm? Van het woord alleen al kreeg ik het benauwd.

Via internet leerde ik dat de oorzaak van de platte hoofdjes was dat baby’s tegenwoordig zo vaak op hun rug liggen. En om het probleem te verhelpen moesten ze 23 uur per dag zo’n helmpje op. Volgens de meeste ouders merkten ze daar niet zoveel van, en bovendien: het hielp goed.

Maar ik besloot het zo te laten. Ik nam aan dat mijn eigenzinnige kind zich tegen het ding zou verzetten. En dan was er nog iets anders dat me bezighield: stel dat haar hoofd recht groeide, maar haar kruinchakra scheef? Ik werd in mijn beslissing gesteund door de kinderarts. (Al legde ik haar mijn zorg over het kruinchakra uiteraard niet voor.) ‘Het is nog helemaal niet bewezen dat ze werken’, zei ze.

Ook (de hier al eerder genoemde) dokter Wilma Seedorf raadde het helmpje af. En hoewel ik haar verklaring niet volledig begreep, klonk hij logischer dan het nogal zwakke rugligargument: de schedel van de kleine had een gebrek aan ‘vormkracht’, en dat was al in de baarmoeder ontstaan, als gevolg van mijn eetpatroon (te weinig voedingsstoffen). Ze adviseerde om Yasmines darmen te ondersteunen met probiotica; dat zou de vormkracht ten goede komen. Ze had verschillende kindjes gezien die daar een heel mooi schedeltje van gekregen hadden. 

En inderdaad: na een paar weken probiotica trok haar hoofdje behoorlijk bij. Helemaal rond is het nooit geworden, en het bleef, net als bij papa en opa, een beetje plat aan de achterkant. Maar wat heeft ze een mooi koppie!

Cellular memory

I stood next to a large machine. It looked like a rocket. A nerve-racking noise came from it, every other minute. I desperately tried to be present. I kept saying: ‘I am with you. I am with you. I am here.’ I hoped she felt, heard, or knew, because I felt disconnected, from myself and everything else. I hovered above my head.

At the rocket’s end two tiny little feet peeped out. They belonged to my daughter. She lied there motionless, in a kind of straitjacket. Two foam rubber pieces were supposed to protect her little ears. Big plates rattled inside, when they slid over each other, time and again: heavy, hard, and unpleasant. What did that fragile baby body go through?

We had not been prepared. The specialist said: ‘She’ll fall asleep. She won’t notice a thing.’

But when the attendants tied her down with Velcro on a frame, pumped up the cushion inside to prevent her from moving, she panicked, cried out in distress.

Things went quickly then. We had hardly time to consider options. She was anaesthetized, then again put into the MRI-scanner: my little girl, only ten weeks old. Already I felt like a failure, and now, over a year later, the memory of those two bare feet still hurts.

Many people would say she is too young to remember, and no, on a cognitive level she won’t recall a thing. Traumas are forgotten, and people live on. But the believe that little children always bounce back has made us blind or insensitive to what may be going on inside. Our bodies, cells, and energy fields can carry these kinds of experiences (let alone those vulnerable baby bodies).

Please, be aware of that, and give them all the love and space they need to heal.

Ruggenprikellende

Een paar jaar geleden ging ik regelmatig naar haar toe: Wilma de Wonderdokter. Bij een van die bezoeken had ze het ‘gaatje’ gesloten in mijn ruggengraat; het gevolg van een ruggenprik die ik kreeg bij een knieoperatie lang geleden. Ik kon toen zelfs ruiken dat het werkte: de lucht van verdoving kwam vrij. Ik herinnerde me dat ze het verwijderen van blokkades na bevallingen tot haar specialiteit had gemaakt: kinderen knapten enorm op, nadat Wilma hun moeders had behandeld.

Vier maanden na mijn dramatisch verlopen bevalling, belde ik haar voor een afspraak.

“Kom je voor jezelf, of voor je dochter?”

Ik twijfelde. “Ik heb een zware bevalling gehad. Met twee ruggenprikken.”

“Dan moet je eerst zelf komen. Daar heeft zij ook last van.”

Dus ik toog naar Barendrecht.

“Hoe gaat het met je kindje?” vroeg ze toen ik binnenkwam.

“Het gaat goed. Maar ze valt alleen in slaap als we haar vasthouden. En ze vecht tegen de borstvoeding.”

“Ja, dat kan komen door de ruggenprik. Ze is je kwijt. Je bent niet meer degene die ze kende van toen ze nog in je buik zat. Je lichaam wisselt geen informatie meer met haar uit.”

Dokter Wilma zette wat naalden in mijn voet, en met haar handen behandelde ze mijn wervelkolom. Langzaam maar zeker voelde ik mijn ruggengraat en buik warmer worden. Opeens ontstond er weer een besef van mijn lichaam. Mijn energieveld groeide. De verschillende systemen – hersenen, zenuwen, organen - leken elkaar terug te vinden, en begonnen met elkaar te communiceren. Ze hadden al die tijd stil gestaan.

Wilma zette haar hand op mijn neusbrug.

“Wat voel je nu?”

Mijn hoofd begon te draaien. Energie ging van links naar rechts. En op en neer.

“Ik geloof dat ik de weg kwijt ben.”

Ze lachte. “De weg kwijt? Je begint hem eindelijk terug te vinden.”

Ik ging zitten en ze legde haar hand op mijn rug. Als vanzelf bewoog mijn lijf naar voren, achter, en opzij; op zoek naar de natuurlijke balans. Ik kwam van de tafel en voelde me rustig en aanwezig.

Het effect op het voeden was direct duidelijk: het gevecht (aantrekken, afstoten, huilen, en frustratie bij moeder en dochter) verdween.

Ruggenprik gehad (en voldoende financiële middelen)? Overweeg een bezoek aan Wilma Seedorf, tel. 0180 622606.

What spouses do on a Wednesday morning!

Peruvian shaman Don Dante told me recently I needed to die. He meant dying in my old role to make room for something new; something more in line with my soul’s purpose. Now is dying not my everyday hobby; actually, it’s quite an effort to let go. I rather hold on to things. Fiercely.

But, I do have the great fortune to be married to a fine healer, who was trained to administer the death rites (the shaman way). These rites can be done after death, but also before. If done before, you die a little, like it was meant to be: you let go of old structures and believes that keep you from change, from moving to higher grounds.

So this is what spouses can do on a sunny Wednesday morning: I am facing my husband, and my death. I hear him read my eulogy, I forgive some people, he clears my energy field, he says goodbye dear, and off he sends me, to upstairs. I like it up there: I am warmly welcomed by my ancestors, and I feel happy, peaceful and playful. Coming back is, like dying, not what I look forward to: I feel resistance on the way down. Fortunately my landing is soft: I am looking into the blue eyes of my beloved.

By dying before you die, by looking back on your life and feeling your unhealed traumas, by forgiving before it’s too late, by saying goodbye and letting go of your dear ones, you make room in your body. So when your spirit returns after a little trip through the universe, there is more space for it than before. Therefore, this time, it can incarnate (= come into the flesh) more deeply.

Would you like to die? Contact Ralph, at www.ralphfreelink.com. 

(Picture: Alex Grey)

Lieve Robin

Ik zou je een kaart willen sturen. Ik zou cadeautjes willen geven. Ik zou je willen knuffelen, al is het een beetje tegen jouw zin. Ik zou met je willen vieren, een (heel ongezonde) taart willen eten, voor je willen zingen, zeggen dat ik zoveel van je houd. Ik zou een grote bos bloemen willen kopen voor je moeder en haar hartelijk willen feliciteren. Ik zou allemaal dingen willen doen die ik in zestien jaar vaak gelaten heb. Was mijn geduld toen maar veel groter. Was ik maar niet zo gericht op mezelf. Wist ik maar eerder hoe het voelde. Had ik maar, was er maar, meer ruimte voor mensen als jij; mensen met angst, mensen met anders, mensen die niet weten hoe het moet. Had ik maar, was er maar, plaats voor kwetsbare mensen zonder verweer. Had ik, had iedereen maar een veel groter hart. Was het maar anders… maar zo is het niet. Je wordt vandaag geen negentien. Lieve Robin, ik mis je.

Earth calling

I have been feeling quite unpleasant since giving birth: basically unearthed. Maybe I disconnected from my body during labor, or maybe it’s just my whole set-up (feeling safer in the higher chakras than in the lower ones) expressing itself more clearly now. Especially at night the disconnectedness gets to me: I stay awake for hours. Therefore I recently made grounding my top priority. My plan boils down to: more physical activity, less computer time and carefully attending to my needs.

I now start my day, when possible, with Osho’s dynamic meditation, which is very grounding; it connects you to your breath, sex center and feet. Yet the grounding process is not necessarily a pleasant one. When energy starts running, it hits frozen and stuck places in the body; where we hold, don’t breath or don’t dare living. I sometimes struggle staying aware of the sensations, and I have been throwing up (energy, not food). Yet, there is a reward: I feel centered and invigorated afterwards, and where my energy felt flat and my heart cramped, flow returned.

Lack of grounding is a societal phenomenon. We walk on rubber soles, live in concrete buildings and spend most of our time inside. On top of that our main focus is on the head and knowledge. So we deprive ourselves of essential, nurturing energy, which we need to be healthy: that of Mother Earth. As a result we suffer from all kinds of discomfort, like sleeping problems, depression and illness. Of course, there’s also a whole industry to provide the solution: earthing products. My ‘personal grounding plan’ involves one of them: an ‘earthing mat’, which I use while writing. Don’t ask me how it works, but I do feel my feet at the moment, and I am not flying around.

For more information on earthing products, go here.

The ultimate solution for everything wrong

‘The world is busy with things that do not really matter’. My client seems disappointed about the meaninglessness in society. Because he just finished telling me how he diverts a lot of his time and energy to unfulfilling things, like Facebook, it’s a clear signal: he is projecting the inside emptiness onto the world.

It’s what we all do. We project the things unresolved inside onto our parents, partners, children, other people and life. We feel insecure in the presence of great people, because we deny our own greatness. We are angry about lack of respect, because we ourselves disrespect. Yet this may be true in a total different way (we disrespect poor people, drug addicts, outsiders, the less intelligent, etc.), so we can’t see the similarity.

If we like to make a contribution to ending wars, wrongdoing, deceit, suffering, injustice, irresponsible behavior etc., we have to take responsibility for our shadow; the parts we are not consciously aware of; the great and not so great ones. Own what you would rather deny and feel the underlying anger, emptiness, fear, shame…. By beginning inside, you will definitely change your outside reality.

This I have experienced to be an endless process, but very rewarding. From being angry with the world, emotionally unstable, reactive and discontent about my situation, I became happy, fulfilled and directive. Only when I saw the part saying ‘my boyfriend will leave me sooner or later’ I managed to create a stable relationship. And more recently: as soon as I acknowledged my aggressiveness (which was quite an effort, because I was totally in denial), I would meet less aggression in the outside world.

A very clear book on how to own the shadow is Debbie Ford’s ‘The Dark Side of the Light Chasers’. There is also this movie with Debbie Ford and Deepak Chopra.

Ik ben opgelost

Hoeveel kan een mens loslaten? En waar eindig je als je dat vaak doet? Ik ben geloof ik ‘opgelost’. De kaders zijn weg. Niemandsland; daar lijkt het op. Geen richting, geen houvast, maar ook geen zorgen Mijn leven ligt voor me, als een sneeuwlandschap: blanco; een groot wit vlak dat ingevuld zal worden. Hoe? Geen idee. Wel anders, vermoed ik: ik heb wantrouwen, controle, vechten tegen het leven, en angst voor schaarste stuk voor stuk op het vuur gegooid. Maar vooralsnog voel ik me  gedesoriënteerd. Want wat kies je, als je alle kanten op kunt?

De onzekerheid volgt op het loslaatritueel van gister voor Reijgersbroeck, het bedrijf waar ik met liefde voor werkte en dat onlangs de deuren sloot. Het was de zesde keer loslaten geloof ik, in twee maanden.

Een ritueel helpt bij het realiseren van intenties. Het is een moment waarop een besluit niet alleen in je hoofd plaatsvindt, maar wordt ondersteund: door anderen, die getuigen zijn en zich herkennen in je onvermogen/angst/onzekerheid/etc. Doordat je uitspreekt wat in je leeft en het zo ‘echt’ maakt. En doordat je iets dat symbool staat voor wat je wilt loslaten in het vuur gooit om je besluit te bekrachtigen. En daarbij zijn er nog die magische elementen die een ritueel tot een bijzondere gebeurtenis maken.

Gister: een prachtig vuur, een aanzwellende sneeuwstorm en een troep overvliegende ganzen, aan de rand van een bevroren meer…

Loslaten is niet per se makkelijk, en de vrijheid daarna niet direct comfortabel, maar loslaten geeft ruimte voor nieuw, anders, vervullend. En voor meer bewustzijn. Maar eerst wacht nu... het Grote Niets. Brrrrrrrrrrrr.

Ik laat los

Mijn loslaatritueel voor vandaag. Ik laat los dat ik me nuttig moet maken, dat ik iets neer moet zetten, belangrijk moet zijn, moet produceren, iemand moet worden, kostwinner moet zijn, moet manifesteren. Ik laat de drang los die ik altijd voel om ergens anders te zijn dan waar ik ben. Ik laat los dat ik gaten moet vullen die zijn gevallen, en oplossingen moet aandragen voor de situatie die is ontstaan. Gejaagdheid, druk, prestatie, zekerheid; ze mogen gaan. 

Ik maak ruimte voor leegheid en winterslaap. En ik laat daarbij vooral de verwachting los dat dat me iets heel bijzonders gaat opleveren. Ik laat los, en ik maak ruimte. Ruimte voor iets dat ik niet weet, niet hoef te weten, niet kan weten, omdat het nog niet bestaat. Ik ga geen zaden planten, ik ga niet ploegen, ik ga niet op zoek naar nieuwe gewassen, ik laat de grond gewoon rusten. Misschien dat het dan vanzelf weer lente wordt.

Foto: Erik Buis

Mayans were wrong

‘Mayans were wrong’ states a huge Vredestein billboard next to the Amsterdam highway. How wrong can you be, not to mention the casual insult of a culture?

The Native Americans predicted the end of an era, with 21/12 being a key date. Afterwards we could move into a new time, which they called ‘the age where we will meet ourselves again’.

That new time has just begun, and while we are not heading towards a disastrous end of the planet, it doesn’t mean it could not get tough. The smoothness or roughness of the transition may be correlating to the structures one believes in or clings on to.

Recently I spoke with an Inca shaman. He explained what the predictions were really about: because of cosmic shifts, another energy, with a higher vibration, will influence earth, our bodies, brains and hormones. This energy shakes up old structures, cuts through falsity and forces to let go of ideas that lead us away from our core. 

So what is asked of us right now? The shaman’s answer: to bring our head (wisdom), heart (love) and belly (action) into alignment, to follow our path, and to express whom we really are. People driven by fear, money, power, or self-interest might find themselves sooner or later struggling with the powers of the universe.

I have felt the shift: the energy is so light, soft and strong these days. Don’t jump to the conclusion now I ended up in a hallelujah place: I still pick fights with my husband, and I am still impatient, bitchy and self-righteous, and because of unforeseen events my future is suddenly totally unclear. Yet a trust and easiness have come over me I have never experienced before. It feels almost like I can finally start doing the things I have been preparing for.

While I go into hibernation to ponder upon the nature of those things, I would like to wish the Vredestein publicity department lots of luck in 2013.