De engel

Het was vrijdagmiddag en ik stond op de steiger. Ik wilde mijn dochter net in haar zwempakje hijsen toen hij stopte; een grote jongen, van een jaar of twintig. Hij had iets traags over zich, en zodra hij sprak kon je het horen: hij was niet helemaal van deze wereld. Zijn stem klonk ietwat monotoon en zijn taalgebruik was onalledaags, misschien zelfs hoogdravend, maar dat was hij zelf absoluut niet.

‘Weet jij waarom je kind zo gelukkig is?’ vroeg hij, zijn blik strak op me gericht.

Lichtelijk ongelovig keek ik hem aan. Nog geen vijf minuten geleden had ik mijn fiets bovenop haar laten vallen. Het hartverscheurende gehuil was maar net verstomd.

‘Waarom?’

‘Omdat de hemel openbrak bij jouw geboorte en lichtstralen naar beneden zond.’ Hij sprak in alle ernst.

Ik knipperde met mijn ogen, was even woordeloos.

‘Waarom zeg je dat?’ vroeg ik tenslotte.

Maar hij gaf geen antwoord. In plaats daarvan zei hij, met enige aandrang, alsof ik hem niet goed had gehoord:

‘Jij bent hier om de mensen liefde te brengen. Jij bent de zon in het leven van anderen.’

Ik was van mijn stuk gebracht. Uit het niets gaf deze enigszins merkwaardige jongen een antwoord op de vraag die me al maanden bezighield: ‘wie ben ik?’ Of specifieker: ‘wie ben ik, vanuit het licht bezien?’

Ik keerde me om naar mijn man, die verderop stond. ‘Hoorde je dat?’ De jongeman, die hem daarvoor niet had opgemerkt, schrok, stapte weer op zijn fiets en verdween uit het zicht.

Naderhand bedacht ik me, met spijt, dat dit misschien de enige keer was geweest dat een engel rechtstreeks tot me had gesproken. En ik had niet de moeite genomen om écht naar hem te luisteren. 

Het was stil op mijn blog, de laatste maanden. Ik heb vooral geschreven aan een nieuw boek, over energie, mezelf en het vinden van mijn stem. Dit is daaruit een fragment.