Ik ben opgelost

Hoeveel kan een mens loslaten? En waar eindig je als je dat vaak doet? Ik ben geloof ik ‘opgelost’. De kaders zijn weg. Niemandsland; daar lijkt het op. Geen richting, geen houvast, maar ook geen zorgen Mijn leven ligt voor me, als een sneeuwlandschap: blanco; een groot wit vlak dat ingevuld zal worden. Hoe? Geen idee. Wel anders, vermoed ik: ik heb wantrouwen, controle, vechten tegen het leven, en angst voor schaarste stuk voor stuk op het vuur gegooid. Maar vooralsnog voel ik me  gedesoriënteerd. Want wat kies je, als je alle kanten op kunt?

De onzekerheid volgt op het loslaatritueel van gister voor Reijgersbroeck, het bedrijf waar ik met liefde voor werkte en dat onlangs de deuren sloot. Het was de zesde keer loslaten geloof ik, in twee maanden.

Een ritueel helpt bij het realiseren van intenties. Het is een moment waarop een besluit niet alleen in je hoofd plaatsvindt, maar wordt ondersteund: door anderen, die getuigen zijn en zich herkennen in je onvermogen/angst/onzekerheid/etc. Doordat je uitspreekt wat in je leeft en het zo ‘echt’ maakt. En doordat je iets dat symbool staat voor wat je wilt loslaten in het vuur gooit om je besluit te bekrachtigen. En daarbij zijn er nog die magische elementen die een ritueel tot een bijzondere gebeurtenis maken.

Gister: een prachtig vuur, een aanzwellende sneeuwstorm en een troep overvliegende ganzen, aan de rand van een bevroren meer…

Loslaten is niet per se makkelijk, en de vrijheid daarna niet direct comfortabel, maar loslaten geeft ruimte voor nieuw, anders, vervullend. En voor meer bewustzijn. Maar eerst wacht nu... het Grote Niets. Brrrrrrrrrrrr.