De Droomvrouw 2

De intentie van de roofvogelworkshop was: vleugels uitslaan, jezelf neerzetten. Ik liep naar de woestijnbuizerd. Ze zag er nogal scherpzinnig uit. Ze was niet de makkelijkste. Ze zou zich geen seconde laten misleiden. Authenticiteit to the max was geboden.

Ik zakte op mijn knieën en vrijwel meteen was daar de angst. Ik geloof niet dat ik zo bang was voor die vogel, al had ze flinke klauwen en een scherpe snavel. En eigenlijk had ik even geen idee waarom ik me zo voelde; verlamd bijna. Er waren twee mogelijkheden. 1) Ik zat voor een groep mensen (en ja, groepsangst is een thema); 2) ik stond op het punt mijn vleugels uit te slaan, De Droomvrouw te publiceren - mezelf te laten zien in alles - en dat veroorzaakte een paniekaanval (ook heel plausibel).

Ik keek in de ogen van de woestijnbuizerd. Ze knipperde nerveus. Ik sloot even mijn ogen, zakte in mijn bekken, maakte contact met de angst, stak mijn hand uit. Zei: ‘Ga zitten.’ En ze kwam.

Ik schoot terplekke vol. Dat beest deed gewoon wat ik wilde, terwijl ik me toch niet al te best voelde; bang en daardoor ook een soort minderwaardig. Maar zij vond het prima. Ook toen ik niet meer kon stoppen met janken. Wat ik ook was op dat moment; het was blijkbaar echt, en dat was voldoende. Ze was bereid het contact aan te gaan.

De Droomvrouw ligt op dit moment ter beoordeling bij de uitgever. Op de Facebookpagina post ik over alle ontwikkelingen. Door te liken blijf je op de hoogte. www.facebook.com/hermelijnsimonevandermeijden