De Droomvrouw 2

De intentie van de roofvogelworkshop was: vleugels uitslaan, jezelf neerzetten. Ik liep naar de woestijnbuizerd. Ze zag er nogal scherpzinnig uit. Ze was niet de makkelijkste. Ze zou zich geen seconde laten misleiden. Authenticiteit to the max was geboden.

Ik zakte op mijn knieën en vrijwel meteen was daar de angst. Ik geloof niet dat ik zo bang was voor die vogel, al had ze flinke klauwen en een scherpe snavel. En eigenlijk had ik even geen idee waarom ik me zo voelde; verlamd bijna. Er waren twee mogelijkheden. 1) Ik zat voor een groep mensen (en ja, groepsangst is een thema); 2) ik stond op het punt mijn vleugels uit te slaan, De Droomvrouw te publiceren - mezelf te laten zien in alles - en dat veroorzaakte een paniekaanval (ook heel plausibel).

Ik keek in de ogen van de woestijnbuizerd. Ze knipperde nerveus. Ik sloot even mijn ogen, zakte in mijn bekken, maakte contact met de angst, stak mijn hand uit. Zei: ‘Ga zitten.’ En ze kwam.

Ik schoot terplekke vol. Dat beest deed gewoon wat ik wilde, terwijl ik me toch niet al te best voelde; bang en daardoor ook een soort minderwaardig. Maar zij vond het prima. Ook toen ik niet meer kon stoppen met janken. Wat ik ook was op dat moment; het was blijkbaar echt, en dat was voldoende. Ze was bereid het contact aan te gaan.

De Droomvrouw ligt op dit moment ter beoordeling bij de uitgever. Op de Facebookpagina post ik over alle ontwikkelingen. Door te liken blijf je op de hoogte. www.facebook.com/hermelijnsimonevandermeijden

De Droomvrouw

Mijn boek is af. De Droomvrouw heet het. Het ligt al een paar weken bij de uitgever. Ze heeft nog niet gereageerd. Ze is op vakantie. Het duurt best lang. De angst zet dan ook regelmatig op: het wordt afgewezen… Niemand zit hierop te wachten… Dat was een heel jaar werk voor niets…


Dit weekend deed ik een roofvogelworkshop, met ongetrainde beesten. Fares Boustanji, de begeleider, zei: ‘Die vogels reageren nergens op; niet op je bewegingen of je stem. Wel op wat er vanbinnen gebeurt; op je energie. Ze willen kracht en waarachtigheid voelen.’
Het was de bedoeling dat ze op je hand gingen zitten. En er was maar één manier waarop dat lukte: als je verbonden was met je lijf, en met je intentie. Je moest ze uitnodigen. Deed je dat met helderheid en kracht, vanuit je hart, dan stapten ze van hun stok, op je handschoen. Deed je je best, vanuit je hoofd, zonder gevoel, zonder contact, dan deden ze helemaal niks. Zijn was belangrijker dan doen.


Dat is in deze fase dan ook de kunst: stevige intentie, gecombineerd met openheid; geen verwachtingen over het resultaat. Fares: ‘Met mentale kracht zet de energie vast. Het is niet de uitkomst die telt, maar de vraag.’
En dat geldt dus voor alles wat je heel graag wilt: ‘nee’ is ook een antwoord. Maar juist door die ‘nee’ te accepteren, er ruimte voor te maken, vergroot je de kans op ‘ja’. Pffft… Dat is toch hogere manifestatiekunde.
 (Die foto ziet er behoorlijk droevig uit. Dat is weer een ander verhaal.)

Info: www.rebird.eu en www.facebook.com/hermelijnsimonevandermeijden