Ruggenprikellende

Een paar jaar geleden ging ik regelmatig naar haar toe: Wilma de Wonderdokter. Bij een van die bezoeken had ze het ‘gaatje’ gesloten in mijn ruggengraat; het gevolg van een ruggenprik die ik kreeg bij een knieoperatie lang geleden. Ik kon toen zelfs ruiken dat het werkte: de lucht van verdoving kwam vrij. Ik herinnerde me dat ze het verwijderen van blokkades na bevallingen tot haar specialiteit had gemaakt: kinderen knapten enorm op, nadat Wilma hun moeders had behandeld.

Vier maanden na mijn dramatisch verlopen bevalling, belde ik haar voor een afspraak.

“Kom je voor jezelf, of voor je dochter?”

Ik twijfelde. “Ik heb een zware bevalling gehad. Met twee ruggenprikken.”

“Dan moet je eerst zelf komen. Daar heeft zij ook last van.”

Dus ik toog naar Barendrecht.

“Hoe gaat het met je kindje?” vroeg ze toen ik binnenkwam.

“Het gaat goed. Maar ze valt alleen in slaap als we haar vasthouden. En ze vecht tegen de borstvoeding.”

“Ja, dat kan komen door de ruggenprik. Ze is je kwijt. Je bent niet meer degene die ze kende van toen ze nog in je buik zat. Je lichaam wisselt geen informatie meer met haar uit.”

Dokter Wilma zette wat naalden in mijn voet, en met haar handen behandelde ze mijn wervelkolom. Langzaam maar zeker voelde ik mijn ruggengraat en buik warmer worden. Opeens ontstond er weer een besef van mijn lichaam. Mijn energieveld groeide. De verschillende systemen – hersenen, zenuwen, organen - leken elkaar terug te vinden, en begonnen met elkaar te communiceren. Ze hadden al die tijd stil gestaan.

Wilma zette haar hand op mijn neusbrug.

“Wat voel je nu?”

Mijn hoofd begon te draaien. Energie ging van links naar rechts. En op en neer.

“Ik geloof dat ik de weg kwijt ben.”

Ze lachte. “De weg kwijt? Je begint hem eindelijk terug te vinden.”

Ik ging zitten en ze legde haar hand op mijn rug. Als vanzelf bewoog mijn lijf naar voren, achter, en opzij; op zoek naar de natuurlijke balans. Ik kwam van de tafel en voelde me rustig en aanwezig.

Het effect op het voeden was direct duidelijk: het gevecht (aantrekken, afstoten, huilen, en frustratie bij moeder en dochter) verdween.

Ruggenprik gehad (en voldoende financiële middelen)? Overweeg een bezoek aan Wilma Seedorf, tel. 0180 622606.

What spouses do on a Wednesday morning!

Peruvian shaman Don Dante told me recently I needed to die. He meant dying in my old role to make room for something new; something more in line with my soul’s purpose. Now is dying not my everyday hobby; actually, it’s quite an effort to let go. I rather hold on to things. Fiercely.

But, I do have the great fortune to be married to a fine healer, who was trained to administer the death rites (the shaman way). These rites can be done after death, but also before. If done before, you die a little, like it was meant to be: you let go of old structures and believes that keep you from change, from moving to higher grounds.

So this is what spouses can do on a sunny Wednesday morning: I am facing my husband, and my death. I hear him read my eulogy, I forgive some people, he clears my energy field, he says goodbye dear, and off he sends me, to upstairs. I like it up there: I am warmly welcomed by my ancestors, and I feel happy, peaceful and playful. Coming back is, like dying, not what I look forward to: I feel resistance on the way down. Fortunately my landing is soft: I am looking into the blue eyes of my beloved.

By dying before you die, by looking back on your life and feeling your unhealed traumas, by forgiving before it’s too late, by saying goodbye and letting go of your dear ones, you make room in your body. So when your spirit returns after a little trip through the universe, there is more space for it than before. Therefore, this time, it can incarnate (= come into the flesh) more deeply.

Would you like to die? Contact Ralph, at www.ralphfreelink.com. 

(Picture: Alex Grey)

Lieve Robin

Ik zou je een kaart willen sturen. Ik zou cadeautjes willen geven. Ik zou je willen knuffelen, al is het een beetje tegen jouw zin. Ik zou met je willen vieren, een (heel ongezonde) taart willen eten, voor je willen zingen, zeggen dat ik zoveel van je houd. Ik zou een grote bos bloemen willen kopen voor je moeder en haar hartelijk willen feliciteren. Ik zou allemaal dingen willen doen die ik in zestien jaar vaak gelaten heb. Was mijn geduld toen maar veel groter. Was ik maar niet zo gericht op mezelf. Wist ik maar eerder hoe het voelde. Had ik maar, was er maar, meer ruimte voor mensen als jij; mensen met angst, mensen met anders, mensen die niet weten hoe het moet. Had ik maar, was er maar, plaats voor kwetsbare mensen zonder verweer. Had ik, had iedereen maar een veel groter hart. Was het maar anders… maar zo is het niet. Je wordt vandaag geen negentien. Lieve Robin, ik mis je.

Earth calling

I have been feeling quite unpleasant since giving birth: basically unearthed. Maybe I disconnected from my body during labor, or maybe it’s just my whole set-up (feeling safer in the higher chakras than in the lower ones) expressing itself more clearly now. Especially at night the disconnectedness gets to me: I stay awake for hours. Therefore I recently made grounding my top priority. My plan boils down to: more physical activity, less computer time and carefully attending to my needs.

I now start my day, when possible, with Osho’s dynamic meditation, which is very grounding; it connects you to your breath, sex center and feet. Yet the grounding process is not necessarily a pleasant one. When energy starts running, it hits frozen and stuck places in the body; where we hold, don’t breath or don’t dare living. I sometimes struggle staying aware of the sensations, and I have been throwing up (energy, not food). Yet, there is a reward: I feel centered and invigorated afterwards, and where my energy felt flat and my heart cramped, flow returned.

Lack of grounding is a societal phenomenon. We walk on rubber soles, live in concrete buildings and spend most of our time inside. On top of that our main focus is on the head and knowledge. So we deprive ourselves of essential, nurturing energy, which we need to be healthy: that of Mother Earth. As a result we suffer from all kinds of discomfort, like sleeping problems, depression and illness. Of course, there’s also a whole industry to provide the solution: earthing products. My ‘personal grounding plan’ involves one of them: an ‘earthing mat’, which I use while writing. Don’t ask me how it works, but I do feel my feet at the moment, and I am not flying around.

For more information on earthing products, go here.