The ultimate solution for everything wrong

‘The world is busy with things that do not really matter’. My client seems disappointed about the meaninglessness in society. Because he just finished telling me how he diverts a lot of his time and energy to unfulfilling things, like Facebook, it’s a clear signal: he is projecting the inside emptiness onto the world.

It’s what we all do. We project the things unresolved inside onto our parents, partners, children, other people and life. We feel insecure in the presence of great people, because we deny our own greatness. We are angry about lack of respect, because we ourselves disrespect. Yet this may be true in a total different way (we disrespect poor people, drug addicts, outsiders, the less intelligent, etc.), so we can’t see the similarity.

If we like to make a contribution to ending wars, wrongdoing, deceit, suffering, injustice, irresponsible behavior etc., we have to take responsibility for our shadow; the parts we are not consciously aware of; the great and not so great ones. Own what you would rather deny and feel the underlying anger, emptiness, fear, shame…. By beginning inside, you will definitely change your outside reality.

This I have experienced to be an endless process, but very rewarding. From being angry with the world, emotionally unstable, reactive and discontent about my situation, I became happy, fulfilled and directive. Only when I saw the part saying ‘my boyfriend will leave me sooner or later’ I managed to create a stable relationship. And more recently: as soon as I acknowledged my aggressiveness (which was quite an effort, because I was totally in denial), I would meet less aggression in the outside world.

A very clear book on how to own the shadow is Debbie Ford’s ‘The Dark Side of the Light Chasers’. There is also this movie with Debbie Ford and Deepak Chopra.

Ik ben opgelost

Hoeveel kan een mens loslaten? En waar eindig je als je dat vaak doet? Ik ben geloof ik ‘opgelost’. De kaders zijn weg. Niemandsland; daar lijkt het op. Geen richting, geen houvast, maar ook geen zorgen Mijn leven ligt voor me, als een sneeuwlandschap: blanco; een groot wit vlak dat ingevuld zal worden. Hoe? Geen idee. Wel anders, vermoed ik: ik heb wantrouwen, controle, vechten tegen het leven, en angst voor schaarste stuk voor stuk op het vuur gegooid. Maar vooralsnog voel ik me  gedesoriënteerd. Want wat kies je, als je alle kanten op kunt?

De onzekerheid volgt op het loslaatritueel van gister voor Reijgersbroeck, het bedrijf waar ik met liefde voor werkte en dat onlangs de deuren sloot. Het was de zesde keer loslaten geloof ik, in twee maanden.

Een ritueel helpt bij het realiseren van intenties. Het is een moment waarop een besluit niet alleen in je hoofd plaatsvindt, maar wordt ondersteund: door anderen, die getuigen zijn en zich herkennen in je onvermogen/angst/onzekerheid/etc. Doordat je uitspreekt wat in je leeft en het zo ‘echt’ maakt. En doordat je iets dat symbool staat voor wat je wilt loslaten in het vuur gooit om je besluit te bekrachtigen. En daarbij zijn er nog die magische elementen die een ritueel tot een bijzondere gebeurtenis maken.

Gister: een prachtig vuur, een aanzwellende sneeuwstorm en een troep overvliegende ganzen, aan de rand van een bevroren meer…

Loslaten is niet per se makkelijk, en de vrijheid daarna niet direct comfortabel, maar loslaten geeft ruimte voor nieuw, anders, vervullend. En voor meer bewustzijn. Maar eerst wacht nu... het Grote Niets. Brrrrrrrrrrrr.

Ik laat los

Mijn loslaatritueel voor vandaag. Ik laat los dat ik me nuttig moet maken, dat ik iets neer moet zetten, belangrijk moet zijn, moet produceren, iemand moet worden, kostwinner moet zijn, moet manifesteren. Ik laat de drang los die ik altijd voel om ergens anders te zijn dan waar ik ben. Ik laat los dat ik gaten moet vullen die zijn gevallen, en oplossingen moet aandragen voor de situatie die is ontstaan. Gejaagdheid, druk, prestatie, zekerheid; ze mogen gaan. 

Ik maak ruimte voor leegheid en winterslaap. En ik laat daarbij vooral de verwachting los dat dat me iets heel bijzonders gaat opleveren. Ik laat los, en ik maak ruimte. Ruimte voor iets dat ik niet weet, niet hoef te weten, niet kan weten, omdat het nog niet bestaat. Ik ga geen zaden planten, ik ga niet ploegen, ik ga niet op zoek naar nieuwe gewassen, ik laat de grond gewoon rusten. Misschien dat het dan vanzelf weer lente wordt.

Foto: Erik Buis

Mayans were wrong

‘Mayans were wrong’ states a huge Vredestein billboard next to the Amsterdam highway. How wrong can you be, not to mention the casual insult of a culture?

The Native Americans predicted the end of an era, with 21/12 being a key date. Afterwards we could move into a new time, which they called ‘the age where we will meet ourselves again’.

That new time has just begun, and while we are not heading towards a disastrous end of the planet, it doesn’t mean it could not get tough. The smoothness or roughness of the transition may be correlating to the structures one believes in or clings on to.

Recently I spoke with an Inca shaman. He explained what the predictions were really about: because of cosmic shifts, another energy, with a higher vibration, will influence earth, our bodies, brains and hormones. This energy shakes up old structures, cuts through falsity and forces to let go of ideas that lead us away from our core. 

So what is asked of us right now? The shaman’s answer: to bring our head (wisdom), heart (love) and belly (action) into alignment, to follow our path, and to express whom we really are. People driven by fear, money, power, or self-interest might find themselves sooner or later struggling with the powers of the universe.

I have felt the shift: the energy is so light, soft and strong these days. Don’t jump to the conclusion now I ended up in a hallelujah place: I still pick fights with my husband, and I am still impatient, bitchy and self-righteous, and because of unforeseen events my future is suddenly totally unclear. Yet a trust and easiness have come over me I have never experienced before. It feels almost like I can finally start doing the things I have been preparing for.

While I go into hibernation to ponder upon the nature of those things, I would like to wish the Vredestein publicity department lots of luck in 2013.