Life changer

The wheel of life or medicine wheel is an old pattern, used in many traditions, from shamans to magicians, to manifest desires and gaining insights in issues hidden deep inside. I often apply it in rituals; others utilize it in coaching sessions. Recently I worked my way through the wheel twice, in a Symbol Process and a Mandala. The first was a small-scale representation of my life, with small objects symbolizing important values. The second was a big circle filled with natural materials, where I physically moved through, like in family constellations.  

The wheel brings together the different aspects of human existence: the physical, emotional, mental and spiritual. It also reveals deeper meaning through direct experience: you do not just get to see what certain aspects in your life mean, you feel, know, touch upon levels of truth your usually unaware of, and at the same time frozen energy is melted to make room for new possibilities.

In both processes I worked on trust. The subject seems to be at the base of all my issues: can I for example make physical health a priority, before moving on to new projects? 

After the processes some pretty great changes took place, and, like in healings, I couldn’t exactly pinpoint what made the difference: was it the wheels, was it the liver cleanse, the healing I received, one of my own rituals, or all of the above? It doesn’t really matter, yet: I have been sleeping great, for the first time in years; I am feeling more at ease; I am fighting less with my husband, and I started writing a new book.

Want to do a Symbol Process? See Daniëlle Doeve at www.hartskracht.nl. For the big Mandala’s (inside or outside in nature) contact Bastiaan Serlé: serlay@xs4all.nl.

Redressiehelmpje?

‘Ze heeft wel een erg plat achterhoofd’, zei de mevrouw van het Consultatiebureau. ‘Je kunt een redressiehelmpje overwegen.’ Ik keek naar het hoofd van mijn dochter. Het was inderdaad nogal plat, en dat niet alleen, het was scheef, en stulpte uit aan de rechterkant. Met haar grote ogen had ze iets van een buitenaards wezentje. Heel mooi was het niet, maar een redressiehelm? Van het woord alleen al kreeg ik het benauwd.

Via internet leerde ik dat de oorzaak van de platte hoofdjes was dat baby’s tegenwoordig zo vaak op hun rug liggen. En om het probleem te verhelpen moesten ze 23 uur per dag zo’n helmpje op. Volgens de meeste ouders merkten ze daar niet zoveel van, en bovendien: het hielp goed.

Maar ik besloot het zo te laten. Ik nam aan dat mijn eigenzinnige kind zich tegen het ding zou verzetten. En dan was er nog iets anders dat me bezighield: stel dat haar hoofd recht groeide, maar haar kruinchakra scheef? Ik werd in mijn beslissing gesteund door de kinderarts. (Al legde ik haar mijn zorg over het kruinchakra uiteraard niet voor.) ‘Het is nog helemaal niet bewezen dat ze werken’, zei ze.

Ook (de hier al eerder genoemde) dokter Wilma Seedorf raadde het helmpje af. En hoewel ik haar verklaring niet volledig begreep, klonk hij logischer dan het nogal zwakke rugligargument: de schedel van de kleine had een gebrek aan ‘vormkracht’, en dat was al in de baarmoeder ontstaan, als gevolg van mijn eetpatroon (te weinig voedingsstoffen). Ze adviseerde om Yasmines darmen te ondersteunen met probiotica; dat zou de vormkracht ten goede komen. Ze had verschillende kindjes gezien die daar een heel mooi schedeltje van gekregen hadden. 

En inderdaad: na een paar weken probiotica trok haar hoofdje behoorlijk bij. Helemaal rond is het nooit geworden, en het bleef, net als bij papa en opa, een beetje plat aan de achterkant. Maar wat heeft ze een mooi koppie!

Cellular memory

I stood next to a large machine. It looked like a rocket. A nerve-racking noise came from it, every other minute. I desperately tried to be present. I kept saying: ‘I am with you. I am with you. I am here.’ I hoped she felt, heard, or knew, because I felt disconnected, from myself and everything else. I hovered above my head.

At the rocket’s end two tiny little feet peeped out. They belonged to my daughter. She lied there motionless, in a kind of straitjacket. Two foam rubber pieces were supposed to protect her little ears. Big plates rattled inside, when they slid over each other, time and again: heavy, hard, and unpleasant. What did that fragile baby body go through?

We had not been prepared. The specialist said: ‘She’ll fall asleep. She won’t notice a thing.’

But when the attendants tied her down with Velcro on a frame, pumped up the cushion inside to prevent her from moving, she panicked, cried out in distress.

Things went quickly then. We had hardly time to consider options. She was anaesthetized, then again put into the MRI-scanner: my little girl, only ten weeks old. Already I felt like a failure, and now, over a year later, the memory of those two bare feet still hurts.

Many people would say she is too young to remember, and no, on a cognitive level she won’t recall a thing. Traumas are forgotten, and people live on. But the believe that little children always bounce back has made us blind or insensitive to what may be going on inside. Our bodies, cells, and energy fields can carry these kinds of experiences (let alone those vulnerable baby bodies).

Please, be aware of that, and give them all the love and space they need to heal.